Willeke van Staalduinen, AFEdemy, Academy on Age-Friendly Environments in Europe B. V.
In het SDD-project (Smart for Democracy and Diversity) zullen we spelscenario’s ontwikkelen die gebaseerd zijn op de levensverhalen van mensen die zich gediscrimineerd voelen of gediscrimineerd worden.
Vandaag gaan we verder met Gianpaolo, die de Italiaanse LGBTQ+ beweging mede oprichtte en ons meer zal vertellen over de discriminatie en de haatdragende taal waarmee hij te maken heeft.
Ontmoet Gianpaolo
Gianpaolo, 67 jaar, is Italiaan, katholiek en werkt als journalist. Hij komt uit de streek van het Gardameer in Noord-Italië. Hij is medeoprichter van de Italiaanse LGBTQ+ beweging en voormalig senator en lid van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa.
Gianpaolo heeft in zijn leven heel wat discriminerende situaties meegemaakt. Direct nadat hij als homo uit de kast was gekomen, in de tweede helft van de jaren zeventig, kreeg hij te maken met verbale beledigingen in de straten van zijn kleine stadje, waarbij de bevolking min of meer in tweeën werd gedeeld. Degenen die om respect vroegen – waaronder een van de plaatselijke katholieke priesters – en degenen die zich van hem distantieerden, niet meer met hem praatten of zelfs leugens verspreidden over zijn levensstijl. Het moeilijkst was de sociale druk die werd uitgeoefend op zijn ouders, beiden mensen uit de arbeidersklasse die gedwongen werden om iets te verwerken wat voor hen ongekend was. Deze ervaringen brachten Gianpaolo en anderen ertoe een homobeweging te gaan organiseren en politiek actief te worden. In december 1980 was hij medeoprichter van een van de eerste plaatselijke groepen in Sicilië die aangesloten waren bij Arcigay, tot op heden de grootste Italiaanse organisatie voor homorechten. Gianpaolo’s werk en de oprichting van de groep gingen gepaard met fysieke aanvallen op Gianpaolo door rechtse extremisten, net nadat twee jonge homo’s waren vermoord omdat ze een relatie hadden. Gianpaolo en zijn vrienden waren ernstig bang, omdat zij dachten dat zij gedood zouden worden. Gianpaolo zei “ik was bang dat ze mij ook zouden vermoorden” en hij herinnert zich hoe de politie eerst de rechtsextremisten “hun vuile werk liet doen” en daarna ingreep om zogenaamd de aangevallenen te helpen.
Bij de bestrijding van haat zaaiende taal en in dit specifieke geval anti- LGBTQ+ I haat zaaiende taal, noemt Gianpaolo wat eerder een collectieve inspanning van de Italiaanse homobeweging is geweest dan reacties van individuele slachtoffers: toen de homogemeenschap geconfronteerd werd met de AIDS noodtoestand die als de “flikkersplaag” werd bestempeld, reageerde zij door het voortouw te nemen met een wijdverspreide voorlichtingscampagne, onder homogemeenschappen in scholen, steden en gemeenten om het gebruik van condooms te bepleiten.
Volgens Gianpaolo is tegenvoorlichting van cruciaal belang als strategie op lange termijn. In dit geval leidde het tot een succesvolle inzet van duizenden mensen die in staat waren te netwerken, mensen te overtuigen en sociale en politieke meerderheden op te bouwen rond het principe dat het virus niet afhing van de seksuele geaardheid, maar van de seksuele praktijken, of die nu homoseksueel of heteroseksueel waren.
Volgens Gianpaolo was een cruciale en uiteindelijk succesvolle strategie het opbouwen van een winnende massabeweging. Door campagne te voeren, te pleiten, te bestuderen, te informeren, te onderwijzen, deel te nemen aan openbare debatten en conferenties, de impact van informatie te vermenigvuldigen, te lobbyen bij de media en politici, te discussiëren met de katholieke kerk en ook met andere kerken. Omdat zij hun doelen wisten te bereiken, namelijk het ontmantelen van hiv-gerelateerde vooroordelen en stereotypen en het verkrijgen van gratis medicijnen en medische zorg voor degenen die besmet waren, zijn de mensen die door LGBTQ+ -discriminatie getroffen waren, winnaars geworden en hebben zij hun argumenten laten erkennen door de publieke opinie, de media en de beleidsmakers.
Gianpaolo is ook in het nieuwe millennium politiek actief gebleven in de antidiscriminatie politiek, met inbegrip van de haat zaaiende situaties. In 2007, toen hij senator was, sprak hij tijdens een debat in de senaat over de afschaffing van de doodstraf in het Italiaanse leger, waarbij hij betoogde dat de weigering om doodsbevelen te aanvaarden niet alleen een recht is, maar ook een plicht, en hij betuigde zijn solidariteit met soldaten die deserteren uit het leger. De volgende dag publiceerde een van de grootste conservatieve dagbladen van Italië een artikel op zijn voorpagina, ondertekend door de redacteur van de krant, waarin stond: “Senator Silvestri is een oprichter van Arcigay en houdt van deserteurs. Misschien omdat wanneer zij weglopen, zij hun kont aanbieden.” Na vier jaar van juridische strijd werd de redacteur schuldig bevonden aan homofobie en moest hij Gianpaolo € 50.000,00 schadevergoeding betalen.
Ontmoet ook:
